Ogólne rozważania na temat choroby dwubiegunowej

Choroba dwubiegunowa charakteryzuje się naprzemiennym występowaniem depresji i manii, a jej kryzysy mogą mieć różną częstotliwość, czas trwania i intensywność. Jest to więc bardzo złożone zaburzenie psychiczne, ponieważ naprzemienność może występować nagle, zarówno z depresji do manii, jak i w okresach bezobjawowych.

Można stwierdzić, że zaburzenie to może dotyczyć zarówno kobiet jak i mężczyzn. Najczęściej występuje u osób między 15 a 25 rokiem życia, ale może pojawić się również u dzieci i osób starszych.

W całym artykule skomentowane zostaną niektóre szczegóły dotyczące charakterystyki, objawów i form leczenia choroby dwubiegunowej. Aby dowiedzieć się więcej na ten temat, czytaj dalej!

Zrozumieć chorobę dwubiegunową i jej główne objawy

Charakteryzując się okresami manii i depresji, zaburzenie dwubiegunowe ma wyraźne cechy w tych dwóch momentach i ważne jest, aby je znać, aby zidentyfikować objawy zaburzenia. Ponadto ważne jest również, aby wiedzieć trochę o czynnikach ryzyka związanych z tym zaburzeniem. Zobacz więcej na ten temat w następnej części artykułu!

Co to jest zaburzenie dwubiegunowe?

Choroba dwubiegunowa lub choroba afektywna dwubiegunowa jest złożonym zaburzeniem psychicznym. Charakteryzuje się naprzemiennymi epizodami depresji i manii. Czasami może to nastąpić nagle, ale mogą też występować okresy bezobjawowe.

Ogólnie rzecz biorąc, kryzysy różnią się intensywnością od łagodnych do ciężkich, a ich częstotliwość i czas trwania nie są stałe. Warto wspomnieć, że zaburzenie może pojawić się zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet, a częściej występuje u osób, których wiek waha się od 15 do 25 lat.

Charakterystyka epizodów depresyjnych

Podczas epizodów depresyjnych związanych z chorobą dwubiegunową, ludzie zazwyczaj unikają sytuacji społecznych. W ten sposób wolą pozostać odizolowani od kontaktów z innymi i czują się bardziej wycofani. Poza tym, innym punktem, który sprawia, że ten okres jest bardziej rozpoznawalny, jest brak dbałości o higienę osobistą i otaczające środowisko.

Warto wspomnieć, że brak chęci do wykonywania czynności, głęboki smutek i niewrażliwość na wydarzenia wokół to również cechy charakterystyczne dla epizodów depresji związanych z tym zaburzeniem. Kolejną kwestią, o której warto wspomnieć jest pesymizm, który może prowadzić do myśli samobójczych.

Charakterystyka epizodów maniakalnych

Niestabilność jest główną cechą epizodów maniakalnych związanych z chorobą dwubiegunową. Jest to bardzo trudna faza pod względem utrzymania funkcjonalności i możliwości wykonywania codziennych czynności. Dzieje się tak, ponieważ mania zmniejsza zapotrzebowanie na sen, na przykład.

Poza tym przyczynia się do tego, że osoby dwubiegunowe stają się bardziej skłonne do narażania się na ryzykowne zachowania. Kolejną cechą charakterystyczną tej fazy jest skłonność do kompulsji, czy to o charakterze jedzeniowym, czy też w postaci uzależnienia. Tego typu epizod może trwać tygodniami lub miesiącami.

Przejście z manii do depresji

Przejście z manii do depresji to moment dużej niestabilności w relacjach osobistych. Cecha ta przejawia się również w nastroju osób dwubiegunowych, które w krótkich odstępach czasu stają się bardzo smutne lub bardzo szczęśliwe.

Choć wielu osobom może się wydawać, że jest to wspólne dla wszystkich istot ludzkich, w rzeczywistości, gdy mowa o zaburzeniu dwubiegunowym, oscylacja jest znacznie bardziej gwałtowna i występuje pomiędzy dwoma opisanymi warstwami nastroju, co wpływa na dyspozycję życiową pacjentów.

Budowa i funkcjonowanie mózgu

Według niektórych badań przeprowadzonych z udziałem osób, u których zdiagnozowano zaburzenie dwubiegunowe, mózg pacjentów z tym zaburzeniem można odróżnić od mózgu innych osób dzięki jego budowie i sposobowi funkcjonowania. Można więc stwierdzić deficyty w okolicach czołowych i skroniowych mózgu.

Te części są odpowiedzialne za kontrolowanie zahamowań i emocji ludzi. Dlatego ludzie, którzy mają historię psychozy kończy się wykazując deficyty masy szarej mózgu. Z drugiej strony, ci, którzy otrzymują odpowiednie leczenie kończy się utratą mniejszej masy.

Czynniki ryzyka zaburzeń dwubiegunowych

Zaburzeniu dwubiegunowemu towarzyszą pewne objawy psychotyczne, powodujące, że pacjenci wpadają w pułapkę myśli zdolnych sprowadzić ryzyko na ich życie. Dlatego epizody manii, które mają tę cechę, prowadzą pacjentów do narażenia się na szereg niebezpieczeństw zagrażających ich integralności.

Ponadto, możliwe jest, że przymus prowadzi ludzi do tworzenia serii długów.Inną cechą jest nadmierna aktywność seksualna, która może skończyć się prowadzić do chorób.W epizodach depresyjnych, z drugiej strony, istnieje ryzyko przerwania podstawowej opieki, takich jak jedzenie i higieny.W poważniejszych przypadkach, idee samobójcze mogą przejawiać.

Objawy choroby dwubiegunowej

Istnieją trzy typy zaburzenia dwubiegunowego, a objawy zaburzenia mogą się z tego powodu różnić. W pierwszym typie pacjent ma epizody manii z objawami psychotycznymi, świadczącymi o oderwaniu od rzeczywistości. Drugi typ natomiast charakteryzuje się bardziej umiarkowanymi epizodami manii, a te nie generują większych zmian w życiu pacjenta.

Wreszcie trzeci typ to ten, w którym epizody maniakalne pojawiają się z powodu jakiegoś rodzaju leków. Wśród wymienionych, typ 1 jest uważany za najpoważniejszy ze względu na objawy psychotyczne, które mogą pojawiać się również w okresach depresji.

Rodzaje dwubiegunowości

Psychiatria uważa, że istnieje tylko jedno zaburzenie afektywne dwubiegunowe, ale jest ono podzielone na trzy typy, których cechy różnią się między epizodami manii, depresji i stanu mieszanego. Dlatego ważne jest, aby wiedzieć więcej o tych typach, aby zrozumieć zaburzenie dwubiegunowe w bardziej kompleksowy sposób.Zobacz poniżej!

Typ I

U osób z zaburzeniem dwubiegunowym typu I występują epizody manii trwające co najmniej siedem dni, a następnie fazy obniżonego nastroju, które mogą trwać dwa tygodnie lub utrzymywać się przez kilka miesięcy. W obu fazach objawy choroby są odczuwane z intensywnością i powodują drastyczne zmiany w zachowaniu.

W związku z tym, afektywne i relacje społeczne mogą być zagrożone.Ponadto, ze względu na epizody psychozy, stan może być ciężki do tego stopnia, że wymaga przyjęcia do szpitala.Wymóg ten jest również związany z ryzykiem samobójstwa związanego z tym typem choroby dwubiegunowej.

Typ II

Mówiąc o zaburzeniu dwubiegunowym typu II można stwierdzić, że występują w nim naprzemiennie epizody maniakalne i depresyjne. Ponadto w tej wersji zaburzenia występuje hipomania. Można ją określić jako łagodniejszą wersję manii, która wprowadza ludzi w stan optymizmu i podniecenia, ale może też obudzić ich agresywność.

Można stwierdzić, że ten typ zaburzeń dwubiegunowych powoduje mniejsze szkody w relacjach nosiciela niż typ I. Na ogół ludziom udaje się prowadzić swoje działania, choć z trudem.

Zaburzenia mieszane lub nieokreślone

Zaburzenie mieszane lub nieokreślone jest dość trudne do scharakteryzowania. Objawy prezentowane przez pacjentów sugerują zaburzenie dwubiegunowe, ale jednocześnie nie są na tyle liczne, aby można było zamknąć rozpoznanie.

Niedobór ten związany jest zarówno z liczbą i czasem trwania epizodów maniakalnych, jak i depresyjnych. W związku z tym nie można było zakwalifikować choroby do żadnego z tych typów, co doprowadziło do stworzenia tej mieszanej lub nieokreślonej klasyfikacji, która miała objąć te przypadki.

Zaburzenia cyklotymiczne

Zaburzenie cyklotymiczne można określić jako najłagodniejsze z zaburzeń dwubiegunowych. Jego główną cechą są więc wahania nastroju, które mają charakter przewlekły i mogą występować nawet w ciągu tego samego dnia. Oprócz tego możliwe jest występowanie u pacjenta objawów hipomanii i łagodnej depresji.

Dlatego też diagnoza zaburzeń cyklomicznych może być dość skomplikowana, gdyż cechy te są postrzegane jako część temperamentu chorego, który przez otoczenie uważany jest za osobę niestabilną i nieodpowiedzialną.

Główne przyczyny zaburzeń dwubiegunowych

Do tej pory medycyna nie jest w stanie określić dokładnej przyczyny zaburzenia dwubiegunowego. Wiadomo już jednak, że istnieją pewne czynniki genetyczne i biologiczne, które są związane z jego pojawieniem się.

Ponadto w tej kwestii odgrywają rolę zaburzenia równowagi mózgowo-chemicznej i hormonalnej. Zobacz więcej o tych i innych możliwych przyczynach zaburzeń dwubiegunowych w kolejnej części artykułu!

Czynniki genetyczne i biologiczne

Według niektórych badań, istnieje komponent genetyczny w pojawieniu się zaburzenia dwubiegunowego. Tak więc osoby, które mają w rodzinie członków z historią tego zaburzenia, mogą w końcu je przejawiać. Dzieje się tak głównie u tych, którzy mają przewagę genów BDNF, DAOA, CACNA1C, ANK3 i TPH1/2.

Mówiąc o czynnikach biologicznych, można podkreślić, że istnieją badania wskazujące, że pacjenci z zaburzeniem dwubiegunowym mają mózgi, których struktury różnią się od tych, które mają inni ludzie. Jednak dalsze badania w tym zakresie są nadal potrzebne, aby uzyskać bardziej rozstrzygające szczegóły.

Zaburzenia równowagi mózgowo-chemicznej lub hormonalnej

Zaburzenia równowagi chemicznej mózgu związane z zaburzeniem dwubiegunowym są bezpośrednio związane z neuroprzekaźnikami, które są chemicznymi posłańcami uwalnianymi przez neurony w celu przenoszenia informacji do komórek receptorowych.

Kiedy przechodzą jakąś zmianę, mogą wywołać wahania nastroju związane z zaburzeniem dwubiegunowym. Ponadto, zmiany hormonalne mogą również wywołać zaburzenie dwubiegunowe.

W przypadku kobiet istnieją związki między poziomem estrogenów i BDNF a tym zaburzeniem. Innym hormonem związanym z zaburzeniem dwubiegunowym jest adiponektyna, która pomaga regulować metabolizm glukozy i lipidów i prezentuje niski poziom u pacjentów, u których zdiagnozowano to zaburzenie.

Czynniki środowiskowe

Istnieje szereg czynników środowiskowych, które mogą powodować zaburzenia dwubiegunowe. Wśród nich można wyróżnić epizody nadużycia psychicznego i stresu. Ponadto chwile żałoby lub traumatyczne wydarzenia są również związane z pojawieniem się dysfunkcji.

Według badań, na ogół osoby z predyspozycjami genetycznymi mogą nie mieć widocznych objawów zaburzenia dwubiegunowego, dopóki nie zostaną wystawione na działanie jakiegoś czynnika środowiskowego o takim charakterze. Wówczas, gdy już do tego dojdzie, trauma generuje silne zaburzenia równowagi nastroju.

Zagrożenia związane z zaburzeniem dwubiegunowym i jego diagnozą

Zaburzenie dwubiegunowe ma pewne czynniki ryzyka, ale możliwe jest normalne życie przy odpowiednim leczeniu. W tym celu konieczne jest uzyskanie diagnozy od psychiatry i szukanie innych form wsparcia, takich jak psychoterapia. Dowiedz się więcej o tych zagadnieniach poniżej!

Jak poznać, czy dana osoba ma chorobę dwubiegunową?

Tylko psychiatra może postawić diagnozę zaburzenia dwubiegunowego, ponieważ wymaga to dobrej anamnezy i szczegółowego wywiadu z pacjentem. Ponadto, aby móc rozpoznać zaburzenie dwubiegunowe, konieczne jest również dokładne badanie psychiatryczne.

Pomocne w tym sensie mogą być również badania laboratoryjne, zwłaszcza jeśli chodzi o badania krwi i obrazu. W przypadku osób świeckich możliwe jest określenie najbardziej widocznych objawów zaburzenia, takich jak wahania nastroju, i poszukanie lekarza w celu postawienia właściwej diagnozy.

W jaki sposób stawiana jest diagnoza?

Rozpoznanie zaburzenia dwubiegunowego stawiane jest klinicznie, czyli przez lekarza psychiatrę. Lekarz ten opiera swoje rozpoznanie na wywiadzie z pacjentem i jego relacji na temat prezentowanych przez niego objawów.

Jest to jednak długi proces, a objawy mogą być mylone z innymi zaburzeniami psychicznymi, takimi jak depresja czy zespół paniki. Dlatego zaleca się, aby specjaliści ustalili diagnozę różnicową przed przyjęciem jakiegokolwiek rodzaju środka terapeutycznego dla pacjenta.

Czy można wyleczyć chorobę dwubiegunową?

Zaburzenie dwubiegunowe nie ma lekarstwa.Jednak może być kontrolowane z odpowiednim leczeniem.Obejmuje to stosowanie leków, psychoterapii i niektóre zmiany w stylu życia.Tak więc, pacjenci muszą przestać używać substancji psychoaktywnych, takich jak alkohol, amfetamina i kofeina.

Ponadto należy również spróbować wypracować pewne zdrowsze nawyki, takie jak bardziej uregulowana dieta i dobra rutyna snu. W ten sposób można zminimalizować stresujące momenty, które mogą wywołać epizody zaburzenia.

Z kolei przepisywanie leków zależy od stopnia nasilenia dolegliwości. Na ogół stosuje się stabilizatory nastroju, leki przeciwpsychotyczne, anksjolityki, leki przeciwdrgawkowe i neuroepileptyki.

Jak pomóc mi w obliczu diagnozy choroby dwubiegunowej?

Jeśli zdiagnozowano u Ciebie zaburzenie dwubiegunowe i szukasz sposobów, aby sobie pomóc, pierwszym krokiem jest wizyta u lekarza i rozpoczęcie leczenia, które on lub ona zaleca. Ponadto musisz mieć świadomość, że powrót do zdrowia jest powolnym i złożonym procesem.

Spróbuj więc otwarcie porozmawiać z lekarzem o tym, jak się czujesz i nie przerywaj przyjmowania przepisanych leków. Ustal zdrową rutynę i upewnij się, że dostajesz wystarczająco dużo snu. Kolejną podstawową kwestią jest nauczenie się rozpoznawania swoich wahań nastroju.

Jak pomóc innej osobie, u której zdiagnozowano chorobę dwubiegunową?

Jeśli u przyjaciela lub krewnego zdiagnozowano chorobę dwubiegunową i szukasz sposobów, aby im pomóc, postaraj się być obecnym i cierpliwym w momencie, przez który przechodzą. Spróbuj zachęcić ich do mówienia o tym, jak się czują i uważnie słuchaj.

Poza tym zrozumienie z wahaniami nastrojów jest podstawą, ponieważ nie są one czymś, co osoba dwubiegunowa może kontrolować. Spróbuj włączyć tę osobę do działań zabawowych i pamiętaj, że leczenie jest długie i złożone. Nawet pacjent może nie znaleźć czegoś, co działa natychmiast.

Czy możliwe jest normalne życie?

Można stwierdzić, że leczenie zaburzeń dwubiegunowych jest zazwyczaj długie. Po zakończeniu fazy rozpoznawczej i postawieniu diagnozy należy rozpocząć przyjmowanie leków, co wymaga pewnych dostosowań, aby nastrój pacjenta mógł być ustabilizowany bez skutków ubocznych.

Priorytetem leczenia jest więc brak epizodów depresyjnych, co gwarantuje, że osoby nie przejdą do epizodów maniakalnych. Po osiągnięciu stabilnego obrazu możliwe jest normalne życie, pod warunkiem, że leczenie nie zostanie przerwane bez odpowiedniego monitorowania.

Jak wpływają na to przyjaciele i rodzina?

Opieka nad osobą cierpiącą na zaburzenia dwubiegunowe może być stresująca dla rodziny i przyjaciół, dlatego muszą oni uważać, aby nie dać się dotknąć temu, co dzieje się z bliską osobą. Dlatego ważne jest, aby osoby opiekujące się osobą cierpiącą na zaburzenia dwubiegunowe szukały również pomocy psychologicznej.

Innym aspektem, który może bardzo pomóc jest szukanie grup osób, które są również opiekunami pacjentów z chorobą dwubiegunową w celu uzyskania wsparcia. Wsparcie jest podstawą dla rodziny i przyjaciół, aby móc pomóc tym, którzy cierpią na chorobę dwubiegunową.

Jakie są zagrożenia związane z dwubiegunowością?

Główne zagrożenia związane z zaburzeniem dwubiegunowym są związane z jego objawami psychotycznymi.Kiedy te przejawiają się, ludzie mają tendencję do podejmowania decyzji, które mogą narażać ich integralność, zwłaszcza podczas epizodów maniakalnych.W tym scenariuszu, narażenie na niebezpieczeństwo jest czymś dość powszechnym.

Z drugiej strony podczas epizodów depresyjnych dbałość o higienę osobistą schodzi na dalszy plan. Wkrótce zdarza się, że pacjenci przestają jeść, odkładają na bok higienę osobistą i stają się podatni na szereg infekcji wywołanych przez te dwa czynniki. W poważniejszych sytuacjach może dojść do prób samobójczych.

Leczenie

Istnieją pewne możliwości leczenia zaburzenia dwubiegunowego, które muszą być wskazane przez lekarza i przestrzegane do litery przez pacjentów, aby mogli ustabilizować swój stan i żyć normalnie. Więcej szczegółów na ten temat zostanie skomentowanych poniżej!

Psychoterapia

Psychoterapia powinna być połączona ze stosowaniem leków w celu skutecznego leczenia zaburzeń dwubiegunowych. Może ona bowiem zapewnić niezbędne wsparcie dla pacjenta, a także edukować i ukierunkowywać go w celu lepszego radzenia sobie ze stanem zdrowia.

Ponadto zaleca się, aby członkowie rodzin osób z zaburzeniem dwubiegunowym, zwłaszcza ci, którzy są odpowiedzialni za opiekę nad chorym w czasie jego kryzysów, również korzystali z psychoterapii jako sposobu na uzyskanie ulgi w stresie i lepsze zrozumienie tego, co dzieje się z ich bliskim.

Leki

Istnieją różne rodzaje leków, które mogą być stosowane do kontrolowania objawów zaburzenia dwubiegunowego. Dlatego są ludzie, którzy mogą potrzebować kilku różnych leków przed znalezieniem tych, które działają najlepiej, aby kontrolować zaburzenie.

Na ogół w leczeniu stosuje się stabilizatory nastroju, leki przeciwpsychotyczne i przeciwdepresyjne. Warto wspomnieć, że wszystkie te leki muszą być odpowiednio przepisane przez psychiatrę i przyjmowane zgodnie z wytycznymi tego lekarza.

Ważne jest również, aby zrozumieć, że istnieją zagrożenia i korzyści dla wszystkich rodzajów leków i że wszelkie działania niepożądane muszą być zgłaszane, aby psychiatra mógł dokonać korekty lub modyfikacji leku.

Monitoring

Nawet jeśli osoba dwubiegunowa otrzymuje odpowiednie leczenie, nie zapobiega to jej wahaniom nastroju. Dlatego konieczny jest codzienny monitoring. Pacjent, lekarz i psycholog muszą więc współpracować i otwarcie rozmawiać o swoich obawach i wyborach.

Ponadto pacjenci muszą prowadzić szczegółowe zapisy swoich objawów, takich jak wahania nastroju, aby móc informować specjalistów od leczenia i umożliwić im jak najlepsze monitorowanie i leczenie zaburzenia.

Suplementacja

Można stwierdzić, że badania nad działaniem naturalnej suplementacji w leczeniu zaburzeń dwubiegunowych są wciąż w początkowej fazie, dlatego wciąż nie ma jednoznacznych danych na ten temat, dlatego ważne jest, aby suplementy były stosowane z zaleceniem lekarza.

Dzieje się tak, ponieważ ich interakcje z innymi lekami mogą generować niepożądane efekty i szkodzić leczeniu. W niektórych przypadkach efekty te mogą być niebezpieczne dla pacjenta. Należy więc unikać samoleczenia, nawet jeśli produkty są naturalne.

Jeśli otrzymasz diagnozę zaburzenia dwubiegunowego, nie wahaj się szukać profesjonalnego wsparcia!

Profesjonalne wsparcie jest podstawą w leczeniu zaburzeń dwubiegunowych. Osoby, u których zdiagnozowano to zaburzenie, muszą więc połączyć pomoc psychiatryczną z psychoterapią.

Podczas sesji z psychologiem będzie można bardziej rozwinąć swoje myśli i lepiej zrozumieć objawy, co ułatwi identyfikację wahań nastroju. Może to mieć fundamentalne znaczenie dla stabilizacji obrazu klinicznego i zagwarantowania normalnego życia osobie dwubiegunowej.

Ponadto codzienna kontrola powinna być wykonywana przez pacjenta. Ciekawe jest to, że stara się on zapisywać swoje uczucia i myśli i dzielić się nimi z osobami odpowiedzialnymi za leczenie. Konieczna jest współpraca psychiatry, psychoterapeuty i pacjenta, aby obraz był stabilny!